Mijn eerste geboortereportage…

Wie ervaring heeft met bevallingen, weet dat dat dit het enige is waar je zeker van bent: dat het waarschijnlijk anders loopt dan waar je je op had voorbereid. 😉
En voorbereid, dat was ik! De auto volgetankt en de batterijen van mijn apparatuur ook, de geheugenkaartjes leeggemaakt en zelfs nog enkele extra bijgekocht!

Oh boy, ik was er 100% klaar voor, want wat keek ik uit naar mijn eerste geboorte als fotografe!
Zoals je weet, ben ik zelf mama en nu ging ik dit wonder nog eens van dichtbij mogen meemaken.

Helemaal opnieuw aftellen dus en je elke dag afvragen: zou het voor vandaag zijn…?

De uitgerekende datum naderde, maar er was nog weinig beweging. Twee dagen over datum: alles nog steeds rustig. Ik werd ondertussen wel lichtjes nerveus omdat Julie haar communiefeest ook voor de deur stond.
Ik had haar zelfs al stilletjes voorbereid op een scenario waarbij mama misschien een stuk zou moeten missen. Ik was in tweestrijd: Julie haar grote dag, maar misschien ook die eerste geboorte waar ik zo naar uitkeek…

20.45u

Wachten dus, tot er op dinsdag 24 mei om 20.45 u een berichtje binnenkwam: “We vermoeden dat het wel eens begonnen kan zijn!” En dat ze zouden bellen wanneer ik mocht vertrekken. Mijn hart al meteen een versnelling hoger!

21.35u
Het telefoontje kwam al om 21.35 u en ik voelde direct de adrenaline stromen.

Hup! Go, Kristien! Met een voorgevoel dat ik geen tijd te verliezen had de auto in en haast-haast naar die langverwachte eerste thuisgeboorte.

22.08u

Gelukkig vlot verkeer zodat ik om 22.08 u voor de deur stond. Nog steeds onder invloed van de adrenaline pakte ik in één beweging mijn spullen en met de camera al rond mijn nek haastte ik me naar de voordeur.

Bij het binnenstappen zag ik niet veel, maar ik hoorde wel meteen één ding, luid en duidelijk: het geween van een baby’tje! Nee? Echt?!

Ik schopte mijn schoenen uit en in al mijn haast vond ik niet eens de trap - een trap die vlak voor mijn neus in een open woonkamer stond…

Wat bleek? Kleine Basiel had enkele dagen na zijn uitgerekende datum geen zin meer om op die fotografe te wachten. 10 minuutjes voor ik arriveerde, was hij geboren. Wat zei ik? Bevallingen zijn onvoorspelbaar: al dat lange wachten en dan ineens ging het hypersnel.

Zijn mama zag er de humor wel van in en grapte: “Sorry, het is een newbornshoot geworden.”

En wat voor één! Ik begon onmiddellijk beelden te schieten, want die eerste ontmoeting is zo mooi! De liefde die in de kamer hangt, het fantastische werk van de vroedvrouwen – ik was echt onder de indruk…

Zelf was ik altijd bang om thuis te bevallen, maar nu ik dit heb mogen meemaken, denk ik daar heel anders over. Alles verliep zo sereen, ook dankzij de vroedvrouwen die hele tijd bleven informeren en begeleiden.

Bij ons komt er geen derde kindje, maar geboortereportages heel zeker wel!

Deze ervaring liet me voelen dat ik hiermee verder wil. De spanning en dan de ontlading wanneer je getuige mag zijn van dat wonder, toegelaten worden in die kleine bubbel van gelukzaligheid: heerlijk! Zo fragiel en puur tegelijk dat het bijna niet in woorden te vatten is.

Ik werd altijd al blij van al die geweldige fotoshoots, maar dit is next level!

Jullie eerste momenten samen, de eerste keer aanleggen, de eerste kleertjes aandoen, meten, wegen …

Dank je wel, lieve papa en mama van Basiel, dat jullie me de kans gaven dit alles te mogen vereeuwigen.

Dit gaat me voor altijd bijblijven.

Liefs, Kristien

© Els Lekens